Krishnamacharya – ojciec współczesnej jogi

Tirumalai Krishnamacharya
1888- 1989

Krishnamacharya

Ojciec współczesnej Jogi. Twórca Vinyasa Ashtanga Yogi. Mistrz hatha jogi, nauczyciel, uzdrowiciel, pisarz.
Jako pierwszy usystemazował asany, stworzył optymalne sekwencje pozycji i wyjaśnił ich lecznicze działanie. Poprzez połączenie asan i pranayamy, pozycje nie tyle przygotowywały do medytacji, jak same stały się medytacją.
Choć sam nigdy nie opuścił Azji, dzięki jego uczniom: Pattabhi Jois, B.K.S. Iyengar, Indra Devi oraz jego synowi T.K.V. Desikachar, jego nauczanie objęło cały glob. Obecnie nie istnieje system jogi, który w jakimś stopniu nie otarł się o nauczanie Krishnamacharyi.

Krishnamacharya urodził się w małej wiosce na południu Indii.
W wieku 5 lat zaczął uczyć się sutr Patandżalego dzięki swojemu ojcu, który powiedział, iż jego rodzina wywodzi się od znanego IX-wiecznego jogina, Nathamuni. Choć niedługo potem ojciec zmarł, Krishnamacharya miał pasję i głód wiedzy dla jogi. Jako nastoletni chłopiec zdobywał pierwsze szlify jogi w Sringerimath (późniejszej kolebce Sivanandy Yoganandy).

W wieku 16 lat udał sie na pielgrzymkę do Świątyni Nathamuni w Alvar Tirunagari, gdzie miał szczególną wizję. Przybywszy do świątyni, stary mężczyzna wskazał mu sad drzew mango, do którego od razu sie udał. Tam spotkał trzech joginów. Pośrodku siedział jego przodek, Nathamuni. Kiedy Krishnamacharya to pojął, poprosił go o instrukcję. Nathamuni całymi godzinami śpiewał do niego wersy z Yogarahasya (Esencja Jogi), tekst zagubiony ponad tysiącami laty. Krishnamacharya zapamiętał ten tekst i później przetłumaczył wersy.

Od wydarzeń w świątyni Nathamuni, Krishmacharya studiuje nauki klasyczne: filozofię, logikę, religioznawstwo i muzykę. Uczył się jogi na podstawie tekstów i przypadkowych spotkań z joginami, jednak nie zaspokajało to jego potrzeby wiedzy.
Pewnego dnia, nauczyciel uniwersytecki zauważywszy jak Krishnamacharya ćwiczy asany, polecił mu odnaleźć Sri Ramamohan Brahmacharię, jednego z ostatnich mistrzów Hatha Yogi. Krishnamacharya spędził 7 lat u Brahmacharii w Tybecie ucząc się asan, pranayam, sutr Patandżalego oraz ucząc się o terapeutycznej roli jogi. Podczas stacjonowania, Krishnamacharya miał nauczyć się 3000 asan i nauczyć się jednych z najbardziej niezwykłych technik, jak zatrzymanie pulsu. W zamian za instrukcję, Brahmacharia poprosił swego oddanego studenta by powrócił do domu, osiedlił się i zaczął nauczać jogi.

Krishnamacharya dzięki swojemu wykształceniu miał wiele ofert pracy, jednak dotrzymując obietnicy swojemu mistrzowi, w latach 20. powrócił w rodzinne strony w całkowitej biedzie.
W tym czasie nauka jogi była trudna i niedochodowa. Studentów było niewielu i Krishnamacharya musiał podjąć pracę na plantacji kawy. W wolnych dniach podróżował po prowincji dając pokazy i wykłady jogi oraz demonstrując siddhis (niezwykle, często paranormalne umiejętności). Dzięki pokazom zatrzymywania pulsu, unoszenia ciężkich przedmiotów zębami, niezwykłymi asanami czy zatrzymaniem samochodu za pomocy ręki, Krishnamacharya zyskał zainteresowanie, umierającą wtedy, tradycją jogi.
Krishnamacharya ożenił się, wypełniając tym samym drugą prośbę swego guru. Choć jogini tradycyjnie izolowani się od życia społecznego, Brahmacharia chciał aby jego student poznał życie w rodzinie i uczył jogi, która pomoże osobom żyjącym w społeczności. Ten okres Krishnamacharya wspomina jako najtrudniejszy, jednak trudne warunki materialne umocniły jeszcze mocniej potrzebę nauczania jaką odczuwał Krishnamacharya.

Los Krishnamacharyi odmienił się w 1931 roku kiedy otrzymał zaproszenie by nauczać w Sanskrit Collage w Mysore. Dostał dobrą pensję i mógł nauczać jogi na pełen etat. Rodzina zarządzająca Mysore wspierała naukę i tradycję jogi, dzięki czemu Krishnamacharya mógł całkowicie poświęcić się zgłębianiu jogi korzystając z zasobów biblioteki Mysore oraz dzięki osobistemu wsparciu maharadży. Początkowo Krishnamacharya wykładał surowy i klasyczny styl hatha jogi zbyt wymagający dla wielu studentów koledżu, dlatego maharadża stworzył dla niego specjalną szkołę jogi przy pałacu maharadży – yogashala.
Były to lata 30. – najbardziej płodny okres nauczania Krishnamacharyi, wtedy właśnie rozwinął technikę Ashtangi Vinyasy Jogi.

Pierwszymi uczniami Krishnamacharyi byli aktywni, młodzi chłopcy, często gimnastycy, zapaśnicy lub studenci jogi. Dlatego styl nauczania Krishnamacharji był ukierunkowany na budowanie sprawności fizycznej.
Powstał styl Vinyasa wykorzystujący sekwencję Suriji Namaskary (Powitania Słońca) do wchodzenia i wychodzenia z kolejnych asan.
Krishnamacharya poza nauką studentów lubił dawać pokazy jogi wsród ludzi rożnego wyznania i pochodzenia. Twierdził, że joga może przynieść korzyść osobie bez względu na jej przekonania religijne.
Początkowo nie nauczał kobiet. Pierwszą joginką Krishnmacharyi była Zhenia Labunskaia (Indra Devi), przyjaciółka maharadżów w Mysore. Zanim Krishnamacharya zaakceptował Indrę, musiała przejść przez rygorystyczne zalecenia dietetyczne i fizyczne Krishmacharyi, które docelowo miały ją zniechęcić do stacjonowania. Jednak wytrwałość i oddanie uczyniły Indrę oddaną studentką jogi, a po roku stacjonowania w Yogashala, nauczycielką jogi. Indra Devi jako pierwsza przeniosła nauki Krishnamacharyi poza Indie – najpierw do Chin i Rosji, potem do USA.

Krishnamacharya nigdy nie opuścił Mysore. Jego najbardziej znani uczniowie: Pattabi Jois, B.K.S. Iyengar i Indra Devi przenieśli jego nauki na Zachód.
Nauczanie Pattabi Joisa jest najbliższe stylu Krishnamacharyi. Zarówno Iyengar, jak Indra Devi nauczali w odmiennym stylu, czerpiąc jednak nadal przede wszystkim z tradycji Hatha Jogi wykładanej przez Krishnamacharyę.

Krishnamacharya pozostaje najbardziej wpływowym nauczycielem i źródłem hatha jogi dla współczesnej społeczności praktykujących na całym świecie.

Źródło: YogaJournal.com