Guru Nanak – pierwszy w linii Guru Sikhów, autor Japji Sahib, święty, mistyk i prorok. Takiego Guru Sikhów widzimy często na obrazach. Mało kto wie, że Guru Nanak był przede wszystkim poetą i pieśniarzem, ciężko pracującym w polu rolnikiem, głową społeczności duchowej oraz podróżnikiem.
Żył w latach 1469-1539 w Indiach. Gdy był niemowlęciem, zgodnie z lokalnym zwyczajem zasięgnięto opinii astrologa, który określił małego Nanaka jako „Boską Inkarnację”. Wychował się w systemie kastowym i od młodości pełnił służbę kapłańską. Wraz ze swoim przyjacielem Mardaną, który był muzułmaninem, podróżowali razem pieszo wiele tysięcy mil przez całe Indie by podnosić ludzi prostymi pieśniami pełnymi oddania. Gdziekolwiek się udali, serca ludzi otwierały się i wypełniały miłością. Podczas swoich podróży nauczał, że istnieje tylko jeden Stwórca, który stworzył wszystkich ludzi, tak więc pomiędzy wszystkimi ludźmi istnieją więzy braterstwa. Jego przesłanie było uniwersalne i trafiało wprost do słuchaczy jego pieśni.
Guru Nanak osiągnął oświecenie około 30 roku życia. Pewnego dnia zniknął w rzece medytując przez 3 dni. Wtedy to miał pełną mocy wizję natury rzeczywistości, boskości i ludzkiego istnienia. Wyśpiewał tę wizję jako Japji Sahib – „Pieśń duszy”. Japji Sahib stało się fundamentem nowej drogi duchowej.
Guru Nanak intensywnie podróżował. Zebrał wokół siebie ludzi z wielu różnych dróg życiowych, od żebraków i złodziei po królów i niewolników. Po swoich podróżach osadził się i założył ze swoimi studentami „duchową komunę” w małej wiosce Kartarpur (Miasto Boga) gdzie żył jako farmer ze swoją rodziną, pracując w polu ramię w ramię ze swoimi studentami. W Kartarpur kontynuował nauczanie dla każdego kto przyszedł uczyć się u niego.
Jego następcą i pomocnikiem, był jego najbardziej oddany uczeń Lehna – Guru Angad Dev, który został Drugim Guru Sikhów w wieku 25 lat.
Tekst opracowano na podstawie: Heroes, Saints and Yogis, Shakti Parwha Kaur i Guruka Singh Khalsa